Czy Kaczyński wierzy Bogu?

W tekście Kontrrewolucja gdzieniegdzie („Polonia Christiana” nr 49, marzec–kwiecień 2016) Krystian Kratiuk, celnie określiwszy sukcesy i porażki rządów Prawa i Sprawiedliwości, wskazał, że każdy, komu marzy się w Polsce kontrrewolucja, winien zachowywać wobec posunięć nowej władzy raczej trzeźwą rezerwę niż szalony entuzjazm. Światełko w tunelu „dobrej zmiany” dostrzega on jednak w metamorfozie, jakiej rzekomo uległ Jarosław Kaczyński. Czy jednak rzeczywiście…?

Prawicowi i lewicowi publicyści od lat usiłują zrozumieć Jarosława Kaczyńskiego. Niczym Stanisław Mackiewicz, który w Kluczu do Piłsudskiego podjął próbę zrozumienia charyzmatycznego przywódcy legionów, lubują się oni w rozkładaniu na czynniki pierwsze biografii szefa PiS. To dobrze – wszak niezależnie, czy to się komuś podoba, czy nie Jarosław Kaczyński stanowi ważny punkt odniesienia polskiej polityki po roku 2005. Bez niego nie byłoby tak długich rządów Tuska, bez niego splajtowałaby „Gazeta Wyborcza”, a Tomasz Lis zapadłby na depresję, nie wiedząc, w jaki sposób dobrać tematy do swoich programów. Problem jednak w tym, że Kaczyński umiejętnie rozgrywa to zainteresowanie, budując wokół siebie mit tajemniczości i niedostępności. Jako introwertyk znakomicie potrafi cedzić informacje na swój temat, zaskakiwać decyzjami, niepokoić uporem i zawziętością w toczonych bojach. Prowadzi to niestety do często zgubnych prób analizy psychologicznej, do nieustannego roztrząsania znaczenia straty, jaką poniósł w roku 2010 i doszukiwania się politycznych motywacji w jego osobistej krzywdzie.