Bunt starych

Jedną z częściej powtarzanych fraz ostatnich tygodni było sformułowanie: antysystemowi wyborcy Pawła Kukiza. Posłuszne władzy media wpadły w przerażenie – co piąty uczestnik wyborów prezydenckich poparł muzyka głoszącego hasła radykalnej przebudowy systemu politycznego. Rockowa charyzma Kukiza okazała się skutecznie przyciągać młodych ludzi, co bardzo nie spodobało się establishmentowi. Natychmiast więc rozpoczęto polowanie z nagonką nie tyle na Pawła Kukiza, co na dwadzieścia jeden procent popierających go wyborców.

Sondaże wskazujące, iż Paweł Kukiz może liczyć na kilkanaście procent poparcia, pojawiały się na długo przed wyborami, jednak politycy obozu rządzącego zupełnie je zlekceważyli. Ich lekceważenie nie dotyczyło zresztą jedynie przedwyborczych prognoz, ale i osób wypowiadających się krytycznie o III RP: począwszy od kontrkandydatów Bronisława Komorowskiego do prezydenckiego fotela (on sam wszak najpierw buńczucznie twierdził, że nie wie, kim jest Andrzej Duda, potem udawał, iż myli go z noszącym to samo nazwisko szefem „Solidarności”, by ostatecznie skonstatować, że bierze udział w wyborach od ćwierć wieku i do tej pory wszystkie wygrał, jakże więc teraz mogłoby być inaczej), po tę część narodu, która chciała okazać stanowcze niezadowolenie z całej klasy politycznej – tych również prezydent Komorowski wykpiwał, nazywając grupką politycznych frustratów...