11 maja 2017

Targowicki Ciołek – Jaruzelski na miarę swoich czasów

Co wspólnego ma rządzący naszym krajem w XX wieku sowiecki namiestnik oraz XVIII-wieczny arystokrata na polskim tronie? O wiele więcej, niż by się mogło wydawać! Elementy wspólne łączą także państwo Poniatowskiego i państwo Jaruzelskiego.

 

Formalnie 14 maja roku 1792 w Targowicy, a realnie kilka tygodni wcześniej w Petersburgu, zawiązano szlachecką konfederację, która została przez kolejne pokolenia Polaków uznana za symbol narodowej zdrady. I ciężko się naszym przodkom dziwić: nie trzeba wszak miłować „zdobyczy 3 maja” i środowisk stojących za tą ustawą, by z głęboką niechęcią odnosić się do grupy ludzi zapraszających do Ojczyzny obce wojska – a o to wszak chodziło twórcom zawiązanego 225 lat temu spisku. Sołdaci Imperium Katarzyny II mieli występować, na zaproszenie polskich magnatów, w obronie ustroju Rzeczypospolitej, do czego z resztą Rosja była uprawniona za sprawą powstałych w ciągu XVIII wieku traktatów. Podobnie nie sposób też pochlebnie pisać o monarsze, który rok wcześniej firmował reformy, a w chwili próby – wojny polsko-rosyjskiej – przystąpił do obozu zaprzaństwa i grona zwalczającego jego własną konstytucję. Czego się jednak spodziewać po oskarżanym o kontakty homoseksualne byłym kochanku rosyjskiej imperatorowej i masonie?

Wesprzyj nas już teraz!

 

Słuszność ma ten, kto czuje w kościach, że coś jest nie w porządku z miejscem powołania konfederacji. I to pomimo faktu, że sama w sobie była dopuszczalna w systemie politycznym Rzeczpospolitej. Scenariusz z formalnym powstaniem niby-patriotycznej instytucji w Polsce, przy realnym jej skonstruowaniu w rosyjskiej stolicy pod patronatem przywódcy wschodniego sąsiada, został zresztą powtórzony dużo później – w roku 1944.

 

Formalnie w Chełmie, a realnie w Moskwie pod patronatem Stalina, powstał Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego – w pełni powolny sowietom quasi-rząd imitujący namiastkę naszych władz. Ta uzurpacyjna banda dała w przyszłości podwaliny pod komunistyczne „elity” rządzące w PRL. Oczywiście wszystko przy pełnym wsparciu „ruskich bagnetów” w ich XX-wiecznej emanacji: sowieckich czołgów, zbrodniczych bezpieczniackich formacji i polskojęzycznych sojuszników.

 

To właśnie wtedy, wraz z utworzeniem nad Wisłą socjalistycznej kolonii Moskwy, rozpoczęła się kariera Wojciecha Jaruzelskiego. Kariera, którą późniejszy generał i zwycięski dowódca niejednej słownej bitwy na Plenum KC, zdobywca Czechosłowacji w roku 1968 oraz pogromca syjonistów i własnego narodu, na stałe zespawał z interesem Kremla. Nie inaczej zresztą uczynił Stanisław Poniatowski. W wielu przełomowych momentach dziejowych dbał o korzyści niegdysiejszej kochanki, Katarzyny II, a nie Ojczyzny. Caryca zaś płaciła za niego rachunki i tak uzależniła od siebie króla, że Stanisław August w zamian za znaczny zastrzyk finansowy zrzekł się w jej imieniny po III rozbiorze korony. Abdykacja to ostatni akord przed ostatecznym upadkiem królestwa. W życiorysie Poniatowskiego i Jaruzelskiego jest jednak zauważalna różnica. Król – Ciołek miał w życiu politycznym momenty antyrosyjskie i niepodległościowe. Namiestnik – Ślepowron nie.

 

Ta odmienność w biografiach nie wnosi jednak do naszych rozważań zasadniczej zmiany – podobieństwo Wojciecha Jaruzelskiego i innych pierwszych sekretarzy PZPR do kariery Stanisława Augusta Poniatowskiego wciąż jest więcej niż czytelne, szczególnie jeśli uświadomimy sobie, że ich polityczny byt był ściśle zależny od rosyjskich protektorów. I to już od samego początku! Wszak o porządek podczas ostatniej „wolnej” elekcji w Rzeczpospolitej, która to wybrała króla – Ciołka, dbało carskie wojsko, niczym stacjonujące w Legnicy i innych polskich miastach sowieckie dywizje pilnujące, by nic nad Wisłą nie wymknęło się spod kontroli. Podobnie – zarówno w czasach Poniatowskiego jak i „czerwonych” satrapów – olbrzymi wpływ na polską politykę mieli przysyłani nam ze wschodu ambasadorowie, reprezentanci imperialnych interesów.

 

I chociaż w przeciwieństwie do króla – Ciołka, sowieckich namiestników w Polsce nie łączyły z kremlowskimi protektorami intymne relacje (a przynajmniej nic pewnego nam o tym nie wiadomo), to jednak większość z naszych „czerwonych” dygnitarzy darzyła kremlowskich genseków bezgranicznym zaufaniem, wsłuchiwała się w ich głos i polecenia spijała z ust, niekiedy „słodszych od malin”.

 

Na ścisłe (niczym w początkowym i końcowym okresie rządów Poniatowskiego) związki Warszawy i Moskwy wskazuje także przyjęta po roku 1989 przez Wojciecha Jaruzelskiego linia obrony w sprawie wprowadzenia w Polsce stanu wojennego. Komunistyczny dowódca bez żadnego zażenowania dowodził, w oparciu właśnie o rozmowy prowadzone z udziałem PRLowskich dygnitarzy nie gdzie indziej tylko w Moskwie, rzekomego zagrożenia sowiecką interwencją w Polsce, która – zdaniem „czerwonych” – uzasadniała konieczność wypowiedzenia wojny własnemu narodowi. Widać więc, że ścisła podległość była dla szefostwa PZPR niczym powietrze – konieczna, niezbędna ale i oczywista. Nie widzieli, że coś jest nie w porządku, nie tylko nie ukrywali swojej zależności, ale także wykorzystywali fakt płaszczenia się przed obcymi jako atut, as w rękawie wobec zarzutów wyciąganych przez patriotyczną część polskiej opinii publicznej.

 

W ten sposób polskojęzyczni „czerwoni” z Wojciechem Jaruzelskim na czele zapisali się złotymi zgłoskami na haniebnej liście polskiego zaprzaństwa i stawiania ponad Ojczyznę własnej kariery i prywatnych interesów. Znaleźli się tam w towarzystwie ideologicznie jak najodleglejszym, wśród monarchy, magnatów i szlachty, czyli grup znienawidzonych przez komunistów. Jednak zdrada narodowa, jak widać, potrafi przekraczać granice epok, stanów społecznych i ideologii.

 

Michał Wałach




 

Wesprzyj nas!

Będziemy mogli trwać w naszej walce o Prawdę wyłącznie wtedy, jeśli Państwo – nasi widzowie i Darczyńcy – będą tego chcieli. Dlatego oddając w Państwa ręce nasze publikacje, prosimy o wsparcie misji naszych mediów.

Udostępnij
Komentarze(0)

Dodaj komentarz

Anuluj pisanie