Barnevernet: bezwzględność troski

Rodzice to trybiki w sprawnie funkcjonującej maszynie aparatu państwa. Ich obowiązkiem jest wychowanie dobrych obywateli. Jeśli urzędnik uzna, że zawiedli – czeka ich dramat. Tak – w uproszczonym schemacie – działają mechanizmy prawne w Norwegii.

Barnevernet – nazwa norweskiego Urzędu ds. Ochrony Dzieci, który każdego roku zabiera rodzicom do 12 000 dzieci w zaledwie pięciomilionowym państwie – wzbudza niepokój, gniew i panikę nie tylko wśród norweskiej Polonii. Na czeskich, angielskich, litewskich stronach internetowych pojawiają się pełne oburzenia komentarze. O sprawie odbierania dzieci rodzicom różnych nacji rozmawia się na szczeblu rządowym nawet w dalekich Indiach.

Mieszkająca od wielu lat w Norwegii profesor historii kultury Nina Witoszek rozpoczęła kilka lat temu publiczną debatę w środowisku norweskich naukowców, nazywając uprawiany tam proceder konfiskatą dzieci i tyranią dobroci.

Instytucja, której celem miała być dbałość, by każde dziecko żyjące w Norwegii cieszyło się warunkami potrzebnymi do rozwoju, stała się symbolem destrukcyjnej siły nakierowanej na niszczenie rodziny.

Barnevernet ma za zadanie przede wszystkim wspierać we wszelkich trudnościach zarówno dzieci, jak i ich rodziców. Na podstawie dokumentów urzędowych określających Prawa Dziecka w Norwegii (jak choćby ustawa Barneloven z roku 1981 o odpowiedzialności rodzicielskiej) oraz tak zwanych zgłoszeń w trosce o dziecko – które mogą wysyłać znajomi czy sąsiedzi (także anonimowo) – „proponuje” rodzinie pomoc. Może to być wsparcie ze strony pracownika socjalnego, który pomaga samotnej matce, na przykład, odwożąc jej dziecko do szkoły; może to być udzielanie wskazówek co do działań najbardziej sprzyjających ogólnemu rozwojowi dziecka; może to być skierowanie rodziców na odpowiednie warsztaty czy terapię. Część ludzi, którzy skorzystali z tej oferty, bardzo ją sobie chwali.