Katolicy stający w obronie Kościoła i tradycji są demonizowani i oskarżani o sekciarstwo. „Kampanie tego rodzaju charakteryzuje tym silniejsza agresywność, o ile gorętszą wierność Kościołowi katolickiemu deklarują atakowane stowarzyszenia” – zauważył kard. Alfons Maria Stickler. Nie może zatem dziwić, że Plinio Corrêa de Oliveira był i będzie celem oszczerców ze środowisk wrogich jego ideałowi rechrystianizacji społeczeństwa.
W czasach kryzysu i zamętu – jakże często powtarzających się w dziejach – biografie wybitnych postaci niejednokrotnie znacznie lepiej odsłaniają i wskazują właściwą drogę postępowania, aniżeli tomy abstrakcyjnej nauki o moralności czy filozofii. W istocie bowiem jednostki muszą w konkretny sposób urzeczywistniać zasady w praktyce. Stąd, o ile burzliwe czasy mniej sprzyjają historycznej realizacji zasad, o tyle konieczniejszym staje się docenianie tych, którzy owe zasady umieścili w centrum własnego życia.
Wesprzyj nas już teraz!
W naszym stuleciu stało się to udziałem Plinia Corrêi de Oliveira, wielkiego brazylijskiego myśliciela i człowieka czynu, zmarłego w Sao Paulo 3 października 1995 roku, którego pierwszą w Europie biografię napisał właśnie profesor Roberto de Mattei.
Całością swego autentycznie katolickiego życia Plinio Corrêa de Oliveira potwierdza nieustającą żyzność Kościoła. Trudności, jakie napotykają w dzisiejszych czasach prawdziwi katolicy, stanowią w rzeczy samej okazję do wpływania na historię poprzez głoszenie wiecznych zasad Chrystusowych. To właśnie czynił wybitny brazylijski myśliciel, odważnie w epoce wszelkiej maści totalitaryzmów głosząc niezachwianą wiarę w fundamentalne nauczanie oraz instytucje Kościoła.
Oprócz wierności papiestwu, charakterystycznym rysem jego duchowości – co z przyjemnością wspominam – było rzucające się w oczy nabożeństwo do Maryi, Wspomożenia Wiernych, Królowej Różańca Świętego, Zwyciężczyni spod Lepanto, której cześć oddawał w salezjańskim kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sao Paulo. Wciąż zachowuję w radosnej pamięci własne przewodniczenie rzymskiej uroczystości z okazji wydania znakomitej pracy Plinia Corrêi de Oliveira, zatytułowanej Szlachta i analogiczne elity tradycyjne w orędziach Piusa XII; książki, która wraz z Rewolucją i Kontrrewolucją stanowi w moim przekonaniu jeden z najwyższych wzlotów geniuszu brazylijskiego myśliciela.
Krótko mówiąc, gratuluję profesorowi Roberto de Mattei, z którym łączy mnie przyjaźń i zgodność ideałów, wyśmienitego sposobu, w jaki udało mu się przypomnieć sylwetkę i dokonania Plinia Corrêi de Oliveira, którego jest w Europie godnym uczniem.
Wszyscy założyciele, jak również inni, którzy w jakikolwiek sposób wyróżnili się w dziejach Kościoła, musieli znosić kalumnie i niezrozumienie. Nie powinno zatem dziwić, iż Plinio Corrêa de Oliveira był i dalej będzie celem oszczerczych kampanii, zręcznie aranżowanych przez środowiska wrogie jego ideałowi rechrystianizacji społeczeństwa. W naszym stuleciu takie zniesławiające kampanie dotykały także innych stowarzyszeń katolickich, demonizowanych i oskarżanych o sekciarstwo. Co ciekawe, kampanie tego rodzaju charakteryzuje tym silniejsza agresywność, o ile gorętszą wierność Kościołowi katolickiemu deklarują atakowane stowarzyszenia.
Wynika z tego jasno, iż prawdziwym obiektem owych oskarżeń i fałszerstw jest sam Kościół, oraz że organizuje się je po to, by zanegować jego rolę jako „nauczyciela prawdy”, rolę potwierdzoną niedawno przez Ojca Świętego Jana Pawła II w encyklice Veritaits splendor. Niepokojące jest to, że tego typu oszczercze kampanie, organizowane przez wrogów Kościoła, spotykają się często z poparciem katolików, którzy mienią się prawowiernymi.
Mam nadzieję, że niniejsza biografia Plinia Corrêi de Oliveira przyczyni się do rozproszenia krytycyzmu i niezrozumienia, oraz że stanie się wzorcowym punktem odniesienia dla wszystkich, którzy wspaniałomyślnie zechcą ofiarować swą energię Kościołowi, służąc jemu i cywilizacji chrześcijańskiej.
Wysiłek ukierunkowany na służenie Kościołowi wymaga nie tylko rzetelności doktrynalnej, lecz również osobistego praktykowania autentycznego życia wewnętrznego, któremu towarzyszy duch pokuty i poświęcenia proporcjonalny do powagi naszych czasów.
Plinio Corrêa de Oliveira – przez swoje życie i dzieło – dostarcza nam w tym względzie wyrazistego przykładu.
Zapewniam o modlitwie i błogosławię wszystkim, którzy podążają drogą naśladowania i propagowania takiego właśnie, autentycznie katolickiego ducha oraz katolickiej wizji świata.
Alfons Maria Kardynał Stickler
Rzym, 2 lipca 1996 roku w Święto Nawiedzenia NMP
Tekst jest przedmową do książki „Krzyżowiec XX wieku”, autorstwa prof. Roberto de Mattei. To pierwsza tak wydana biografia wybitnego myśliciela katolickiego Plinia Correi de Oliveira.
* Kardynał Alfons Maria Stickler, salezjanin, urodził się w roku 1910 w austriackiej miejscowości Neuenkirchen. Szczególne powołanie do studiów prawniczych doprowadziło go do katedry na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim, gdzie początkowo zajmował stanowisko dziekana wydziału prawa kanonicznego, później zaś, w latach 1958-1966, rektora. Oddawszy swe wybitne talenty akademickie na służbę Stolicy Apostolskiej, początkowo kierował Papieskim Instytutem Wyższych Studiów Łacińskich, później mianowany został prefektem Biblioteki Watykańskiej. W roku 1983 papież Jan Paweł II podniósł go do godności biskupiej, a w dalszej kolejności – kardynalskiej, z kościołem tytularnym San Giorgio w Velabro, by w końcu uczynić go Bibliotekarzem i Archiwistą Świętego Kościoła Rzymskiego. Kardynał Stickler jest autorem ważkich studiów teologicznych i kanonicznych, przetłumaczonych na wiele języków (nota wydawcy).
Książkę można zamówić w KSIĘGARNI KONTRREWOLUCJI
