My ludzie tak łatwo zapominamy dziękować; w stosunku do Boga również. Prawie wyłącznym tematem naszych rozmów z Bogiem są nasze przyziemne kłopoty i potrzeby. Inaczej postępuje Kościół kierowany Duchem Świętym. Modlitwy jego obejmują najpierw wielkie sprawy Boże, tak jak Pan Jezus nas uczył w Ojcze nasz. Jest to przede wszystkim modlitwa pochwalna i dziękczynna.
Kościół zachęca kapłana, by po Mszy św. odmawiał Benedicite, wspaniały hymn uwielbienia, który śpiewali trzej młodzieńcy w płomieniach ognia, wzywając wszystkie stworzenia do oddawania chwały Bogu: Aniołów i Moce Pańskie, słońce, księżyc i wszystkie gwiazdy, deszcz i rosę, wiatr i burzę, ogień i żar, zimno i gorąco, lód i śnieg, dzień i noc, błyskawice i chmury, góry i pagórki, morza i rzeki, wszystko co rośnie na ziemi i co się porusza w morzu i w powietrzu, wszystkich ludzi. „Chwalcie i wywyższajcie Go na wieki!” – oto ciągle wracający refren: Śpiewa Bogu chwałę człowiek zanurzony niejako w ognistych płomieniach miłości, płonący miłością Chrystusową (Dn 3, 57-88).
Z Benedicite łączy się psalm Alleluja streszczający całą księgę psalmów:
Wesprzyj nas już teraz!
„Chwalcie Pana w Jego świątyni, Chwalcie Go dla wspaniałych Jego czynów, Chwalcie Go dla wspaniałych Jego czynów, Chwalcie dla najwyższej Jego dostojności. Chwalcie Go przy rozgłosie trąby, Chwalcie na harfie i cytrze…
Wszystko, co żyje, niechaj wielbi Pana! Alleluja!” (Ps 150).
Z jaką radością kapłan wielbi i dziękuje za wielki dar otrzymany przy ołtarzu!
Zastosowanie: Sercem i ustami uwielbiajmy i dziękujmy, że Pan Jezus raczył miłościwie przybyć do naszej duszy! Zgodnie z zachętą Kościoła, dziękujmy także Panu
Jezusowi za Jego Mękę, „na pamiątkę której ta Tajemnica była odprawiona i przyjęta” (Rytuał). Przede wszystkim zaś uwielbiajmy i dziękujmy czynem! Złóżmy Panu Jezusowi dar z siebie i odnówmy z radością śluby! U św. Bonawentury Pan Jezus mówi: „Ja dałem się tobie, daj mi siebie” (Vitis myst. seu Tract. de Pass. Domini). A w Naśladowaniu: „Cokolwiek byś mi dawał, nic mi z tego nie przyjdzie, jeśli siebie mi nie dasz; bo nie darów twoich szukam, ale ciebie samego” (IV, 8, 1). Niech cały dzień będzie dziękczynieniem przez wierność w służbie Panu i ciągłą ofiarą z naszych modlitw, trudów i cierpień. […]
Prośba
Gdy złożymy serdeczny hołd czci i wdzięczności za Bożą dobroć, możemy wyjawić z ufnością nasze potrzeby. Tak postępuje Kościół. Po dwu pieśniach pochwalnych i dziękczynnych odmawia kapłan dwie krótkie, ale treściwe modlitwy błagalne odpowiadające całkowicie celowi Eucharystii. „Boże, któryś trzem młodzieńcom płomienie uśmierzył, użycz Twej łaski, ażeby nas, sług Twoich, nie strawił płomień namiętności”. To modlitwa o przezwyciężenie wroga Bożego w nas: nieuporządkowanych namiętności i złych skłonności. To również prośba o pokonanie wrogów Chrystusa wokoło nas: niebezpieczeństw i pokus ze strony świata i złego ducha. Łączy się z tym prośba o wzmocnienie nowego człowieka w nas, dla którego Bóg jest podstawą i celem wszystkiego: „Sprawy nasze prosimy, Panie, natchnieniem Twoim uprzedzaj, a pomocą wspieraj, aby wszelka modlitwa i praca nasza od Ciebie się zaczynała i przez Ciebie się kończyła”. […]
o. Bernardyn Goebel OFM Cap., Przed Bogiem. Rozmyślania na wszystkie dni w roku, T. II, Kraków 1965, s 146-147.
