9 sierpnia 2018

Ile Słowianina jest we współczesnym rodzimowiercy?

(Fot. Bartek Sadowski / FORUM)

W Polsce coraz wyraźniej możemy dostrzec praktyki środowisk rodzimowierczych polegające na próbach odtwarzania słowiańskiego kultu. O ile dotychczasowe badania naukowe pozwalają nam określić jedynie podstawowe założenia religii zachodnich Słowian, to próby odtwarzania konkretnych obrzędów, sposobu sprawowania kultu, czy wręcz treści „modlitw” skazane są na niepowodzenie. Wobec tego, często zdarza się, że w miejsce tzw. „religii Słowian” jesteśmy świadkami neopogańskiego synkretyzmu, zakorzenionego w lepiej udokumentowanych wierzeniach celtyckich czy germańskich. Kiedy dołożymy do tego zapożyczenia z New Age czy współczesnego szamanizmu, otrzymamy mieszankę wybuchową, której zdetonowanie przysłoni nie tylko historyczną poprawność, ale przede wszystkim uderzy w naszą duszę.

 

Jeszcze nie okultyści, ale już przeciwnicy Kościoła

Wesprzyj nas już teraz!

W nocy z 21 na 22 czerwca sympatycy neopogańskich obrzędów zebrali w się w różnych miejscach Polski by celebrować Noc Kupały. Nasi przodkowie spotykali się bowiem w najkrótszą noc roku, by czcić płodność i urodzaj, palić sobótkowe ogniska oraz puszczać na wodzie wianki. Współczesna wersja święta, odbywająca się na Kopcu Kraka w Krakowie zainicjowana została przez… „Reformed Druids of Gaia Poland”(ang. Reformowani Druidzi Gai Polska). Każdy historyk czy religioznawca przy takiej okazji zachodzi w głowę o co chodzi, gdyż w słowiańskich wierzeniach nie mieliśmy do czynienia ani z celtyckimi druidami, ani tym bardziej – czcicielami pogańskiej bogini Gai. Podobnych wydarzeń, okraszonych neopogańsko–okultystyczną nowomową znajdziemy w Polsce bardzo dużo.

Jednak nie wszyscy rodzimowiercy są zwolennikami mieszania swoich wierzeń z okultyzmem czy New Age. Jak zaznacza Konrad T. Lewandowski, pisarz fantasy i członek „Rodzimego Kościoła Polski”: „konsekwentnie unikamy mieszania wierzeń prasłowiańskich z new age, okultyzmem oraz elementami religii germańskich i celtyckich. Raz się zdarzyło, że nasz obrzęd przyszli sataniści – zostali wyproszeni”. Jednak ich wierzenia zbudowane są na niechęci do – w ich mniemaniu – obcego Polakom katolicyzmu, który miał indoktrynować nasz naród przez ponad tysiąc lat.

 

„Jak się człowiek spod jej (katolickiej indoktrynacji – przyp. red.) wpływu wyzwoli, potem nie może się sobie nadziwić jak mógł traktować serio tak obce i absurdalne idee. Choćby to, że kultura polska jest w istocie matriarchalna, a nie patriarchalna jak żydowska. Dlatego u nas taką rolę odgrywa kult Matki Boskiej, w istocie Matki Mokoszy – Bogini Ziemi. Uważam, że należy odwrócić proces inkulturacji chrześcijaństwa i przywrócić Polakom ich prawdziwych Bogów i Boginie – Mokosz, Ładę, Jagę i Żywię, ukryte pod narzuconą judeo-chrześcijańską symboliką. Bóg Polaków nazywa się Świętowit, nie Jahwe!” – przekonuje Lewandowski, który prowadzi także wykłady z teologii słowiańskiej oraz kursy dla żerców (kapłanów).

 

Źródło wyschło

Nawet tak „ostrożni” w naukowym podejściu rodzimowiercy jak przedstawiciele RKP muszą przecież opierać swoje obrzędy na konkretnych źródłach. I tutaj pojawia się problem, gdyż – jak zaznaczał Stefan Urbańczyk, wybitny polski językoznawca i członek Państwowej Akademii Umiejętności – historia badań nad religią Słowian jest historią rozczarowań. Obarczona dużą dozą pesymizmu badawczego dziedzina, cierpi na brak wystarczającej liczby źródeł koniecznych do zrekonstruowania słowiańskich wierzeń.

 

Chrystianizacja Słowian zamieszkujących ogromne połacie Europy, mimo zaangażowania wykształconych duchownych, nie zakończyła się pozostawieniem chociaż jednego spójnego źródła opisującego ten system wierzeń. Nie mamy słowiańskiego odpowiednika germańskiej „Eddy” czy skandynawskich sag. Rekonstrukcję słowiańskiego systemu wierzeń prowadzimy na podstawie lakonicznych wzmianek z pism kronikarzy, pozostających w chrześcijańskim kręgu kulturowym. O ile mamy teksty dotyczące wierzeń ruskich („Powieść doroczna”), połabskich („Kronika Thietmara”) czy czeskich („Kronika Czechów” Kosmasa), o tyle Polska jawi się tu jako biała plama. Anonim zwany Gallem czy Wincenty Kadłubek nie wskazują na zainteresowanie przedchrześcijańską wiarą. Nawet tzw. „reakcję pogańską”, opisuje się jako podbudowaną czynnikami politycznymi, a nie religijnymi. Na polskiej ziemi nie było odsuniętych od władzy kapłanów, prześladowanych rodzimowierców, a także ludu który pragnąłby „powrócić do wiary przodków”.

 

„W rzeczywistości żaden dziejopisarz nie zanotował szczegółów dotyczących wierzeń w państwie pierwszych Piastów. Nie są znane imiona bogów, może poza kilkoma absolutnie podstawowymi, jak pan nieba i błyskawic Perun. Nie sprecyzowano ceremonii, nie podano lokalizacji świątyń czy jakichkolwiek szczegółów kultu. Tak naprawdę nic nie wiadomo” – przypomina Kamil Janicki, historyk, publicysta, pisarz. Ponadto dodaje, że cały słowiański panteon wymyślono w oparciu o teorię, wedle której niemal wszystkie religie Europy miały te same wierzenia i idee. „Tym samym wystarczyło przesadzić obce mity na polską ziemię, doprawić je szczyptą późniejszego o setki lat folkloru i spiąć całość dobrze brzmiącymi językowymi wynalazkami” – dodaje. Klasycznym przykładem takiego życzeniowego myślenia jest „Mitologia Słowian” Jerzego Geysztora, dzieło o tyle przełomowe co przepełnione domysłami.   

 

W rodzimowierczej rekonstrukcji ogromną rolę odgrywa przede wszystkim folklor. Obserwując ludowe obrzędy, próbuje dostrzec się w nich słowiańskie inspiracje. Różne aspekty folkloru – obyczaje, rodzime święta, praktyki magiczne, czy same sposoby postrzegania świata, są dla rodzimowierców szerokim polem do „popisu”. Dodatkowo, święta w katolickim kalendarzu próbuje się odczytywać w rodzimowierczych kategoriach, zgodnie z teorią że Kościół jedynie nadpisał istniejące już wierzenia i podał je w obcych kulturowo szatach. W takich przypadkach często posiłkuje się badaniami religioznawców i etnologów, do których jednak należy podchodzić z odpowiednią rezerwą. Próby takie, zawierające znaczną dozę domysłów i subiektywnych wyobrażeń, obarczone są bardzo dużym marginesem błędu.

 

Rodzimowierstwo pod płaszczykiem historii

Rodzimowiercze idee nie ominęły środowisk zajmujących się rekonstrukcją historyczną. Wśród wielbicieli walki z użyciem wczesnośredniowiecznych broni, często znajdą się wyznawcy Peruna, czy Świętowida. Według informacji do których dotarła redakcja PCh24.pl, rodzimowiercze wierzenia znajdują coraz więcej entuzjastów wśród członków grup rekonstrukcyjnych.

 

Narażone na tą są głównie osoby zajmujące się wczesnym średniowieczem. Według naszych źródeł, już niemal co czwarty członek takiej grupy to rodzimowierca. Na piknikach i zjazdach grup rekonstrukcyjnych budują gontyny i chramy, w których odprawiają swoje rytuały. Modłom przewodniczą kapłani czy żercy, którzy traktują temat bardzo poważnie. Często w odprawianie „wczesnych kultów” włącza się także publiczność, która myśli że jest to tylko zabawa. Takie podejście niesie ze sobą nie tylko niebezpieczeństwo utrwalenia ahistorycznych błędów, ale przede wszystkim jest to ogromne zagrożenie duchowe.          

 

Pustka duchowa jaka nawiedziła cywilizację człowieka Zachodu doprowadziła do sytuacji, w której płytkie, prymitywne i animistyczne wierzenia wydają się dużo atrakcyjniejsze niż Prawda Objawiona.  Współcześni rodzimowiercy nie wzięli sobie do serc słów znawcy tematu, M. Eliade, według których „próba odtworzenia historii religii słowiańskiej jest skazana na niepowodzenie”. Mimo wszystko próbują kontynuować swoją misję, często zbaczając na duchowe manowce. Paradoksalnie, to właśnie nasi słowiańscy przodkowie, gdy usłyszeli Dobrą Nowinę zostali wiernymi wyznawcami Chrystusa. A Polska zaczęła się wtedy kiedy na tych terenach pojawił się prawdziwy generator cywilizacji – Kościół Katolicki.

 

Piotr Relich   

 

 

 

Wesprzyj nas!

Będziemy mogli trwać w naszej walce o Prawdę wyłącznie wtedy, jeśli Państwo – nasi widzowie i Darczyńcy – będą tego chcieli. Dlatego oddając w Państwa ręce nasze publikacje, prosimy o wsparcie misji naszych mediów.

Udostępnij
Komentarze(1)

Dodaj komentarz

Anuluj pisanie