Włoski święty urodził się w majętnej rodzinie mieszkającej w Cremonie. W wieku niemowlęcym został osierocony przez ojca i przez pierwsze lata chował się pod opieką matki, która wysłała go na naukę do tamtejszych szkół. Następnie studiował medycynę w Padwie, gdzie uzyskał doktorat w roku 1524. Powróciwszy do rodzinnej miejscowości, wbrew światowej przezorności, nie kierował się w swojej pracy względami finansowymi czy widokami jakiejkolwiek kariery, lecz podejmował pracę dobroczynnie, zajmując się oprócz tego katechizacją ubogiej dziatwy gromadzącej się przy kościele świętego Witalisa.
Już w tym można było zauważyć jego skłonność do poświęcenia się służbie Bożej, ale przyszły Święty nie działał pochopnie i zadowalał się tym, do czego akurat czuł się przez wolę Bożą powołany. Bez wahania angażował się w inicjatywy dobroczynne i religijne w ramach dostępnych sobie środków, nie myśląc o własnej korzyści czy o wyprzedzaniu wyroków Bożej Opatrzności.
Dopiero gdy dojrzało w nim powołanie zdecydował się w roku 1528 na przyjęcie święceń kapłańskich. Otworzyło to drogę do zrealizowania w pełni jego talentu do angażowania ludzi w sprawę uświęcenia i zbawienia dusz. Wśród zatrudnień duszpasterskich znalazł czas i zapał do powołania kilku zgromadzeń religijnych podnoszących przygasającego w społeczeństwie ducha katolickiego. Zaczął od przejęcia Bractwa Wiecznej Miłości przy klasztorze Augustianek, z którego następnie rozwinęły się trzy instytucje działające pod patronatem Apostoła Narodów Pawła: zgromadzenie kapłańskie Synów Świętego Pawła (po zatwierdzeniu przez Stolicę Świętą znane pod nazwą Kleryków Regularnych Świętego Pawła, a powszechnie zwane barnabitami od kościoła świętego Barnaby, gdzie mieściła się ich pierwsza siedziba), żeńskie zgromadzenie Aniołów Świętego Pawła Nawróconego i zgromadzenie dla osób świeckich działające na zasadach tercjarskich, czyli zakon Mężów Pobożnych Świętego Pawła. Kolejnym etapem było rozszerzenie zasięgu tych rodzin zakonnych na inne miasta włoskie.
Wesprzyj nas już teraz!
Duchowość księdza Zaccarii ogniskowała się wokół kultu Pana Jezusa Eucharystycznego i Męki Pańskiej, w której ukazywał ludziom niewyczerpane zasoby Bożego miłosierdzia, jakie spływa na gorliwych wyznawców dobrowolnie podejmujących pokutę za grzechy. Świętemu Antoniemu Marii przypisuje się wprowadzenie czterdziestogodzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu, zaś w ramach udzielania duszom owoców odkupieńczej ofiary Chrystusa Pana organizował on publiczne zadośćuczynienia za grzechy – będące odpowiedzią na upowszechnianie się sekt protestanckich – podczas których nauczał o Męce Zbawiciela, który poniósł śmierć za nasze grzechy i ufundował we Krwi swojej nowe przymierze z ludzkością, którego wyłącznym powiernikiem jest święty Kościół katolicki.
Don Antonio posiadał też zdolność nasycania życia społecznego elementami sacrum, angażowania całej wspólnoty w praktyki religijne. Ponad sto lat przed narodzeniem świętej Małgorzaty Marii Alacoque zainicjował on tak zwane nabożeństwo „piętnastu piątków”, w ramach którego wszyscy wierni parafii byli wzywani biciem dzwonu do kościoła i podejmowali owo nabożeństwo wynagradzające połączone z przystąpieniem do sakramentu spowiedzi – z tym, że skierowane ono było nie do Serca, ale do Najdroższej Krwi Jezusowej. Ponadto nakłaniał on do częstszego – nawet codziennego – przystępowania do Komunii Świętej, co było w owych czasach ewenementem dla ludzi świeckich. Dzięki tym zabiegom świętego kapłana łaska Boża znajdowała szerszy dostęp do ludzkich serc, obficiej napełniała życie i uświęcała całą wspólnotę religijną.
Antoni Maria Zaccaria poświęcił swoje życie jak ofiarę całopalną Bogu, okazując bezwzględne dobro przyjaciołom i nieprzyjaciołom, a do tego podejmując liczne umartwienia za grzechy bliźnich, aby przecierać im szlaki prowadzące do nieba. Taki tryb życia stał się równocześnie przyczyną wczesnej śmierci Świętego, która nastąpiła w wieku lat trzydziestu siedmiu. Odszedł do Pana podczas pobytu w Mediolanie w roku 1509 i został pochowany w tamtejszym kościele Świętego Pawła, w którym rezydowali księża barnabici. W roku 1891 relikwie błogosławionego Antoniego Marii przeniesiono do kościoła Świętego Barnaby, natomiast w sześć lat później ojciec święty Leon XIII dokonał uroczystej kanonizacji.
Kościół wspomina św. Antoniego Marię Zaccaria 5 lipca.
FO
