Życie nie kończy się ze śmiercią, przeciwnie – po śmierci zaczyna się prawdziwe, wieczne życie. Śmierć nie jest ostatnim słowem w życiu ludzkim, tylko bramą, przez którą musimy przejść, żeby osiągnąć pełnię piękniejszego życia.
Ze śmiercią, nie wszystko się kończy; na odwrót, po śmierci wszystko się zaczyna. Zaczyna się szczęśliwe życie w Królestwie Bożym, jeśliśmy na nie zasłużyli; albo zaczyna się życie pełne boleści w krainie potępieńców, jeśli zerwaliśmy z Bogiem, jeśli obarczeni ciężkimi grzechami rozstaliśmy się ze światem.
Chrześcijaństwo obok tych dwu wieczności, przyjmuje jeszcze pośrednią formę życia pozagrobowego: czyściec, czyli miejsce, gdzie za odpuszczone i wyznane, ale jeszcze nieodpokutowane winy musimy chwilowo zadośćuczynić, żebyśmy mogli oczyszczeni wejść do wiecznej szczęśliwości.
Wesprzyj nas już teraz!
Wiara w czyściec napełnia nas nadzieją i doskonale odpowiada najgłębszym pragnieniom serca; bez niej byłaby poważna luka w systemie naszej wiary, brakowałoby czegoś istotnego.
Coby się stało z nami, gdyby istniało tylko niebo i piekło? Czy może ktoś powiedzieć o sobie, mając za sobą mnóstwo upadków – że nie poczuwa się do żadnego zadośćuczynienia wobec obrażonej sprawiedliwości Bożej? Czy kto może powiedzieć o sobie, że ma dusze tak czystą, bez zmazy, że po śmierci natychmiast może pójść do Królestwa Niebieskiego? Do Królestwa Boga, przed którego świętością zasłaniają sobie twarz aniołowie, o Którym napisano, że „i w aniołach swoich znałazł nieprawość” (Hiob. 4, 18).
Rzeczywiście, gdyby nie było czyśćca, musielibyśmy rozpaczać – my, którzy niestety – nie byliśmy na tyle dobrzy, żeby zaraz po śmierci dostać się do nieba, ale – mając nadzieję w Bogu – może nie jesteśmy tak jeszcze źli, żeby pójść na wieczne potępienie.
Ks. dr Tihamer Toth, Wierzę w życie wieczne, Kraków 1937, s. 128-129.
