Bracia Katolicy, czy wiecie, jakie znaczenie ma spowiedź? Przywraca z powrotem pokój znękanym duszom, kieruje na dobre drogi młodzieńców zbłąkanych na manowcach grzechu, dzieciom nakazuje miłować rodziców, domaga się wierności od małżonków, domowego ładu, wypowiada wojnę kradzieży, oszustwu, broni czci bliźnich. Przyznajcie, że nic wznioślejszego nie mógł nam dać Zbawiciel!
Władzę odpuszczania grzechów Chrystus Pan złożył w ręce kapłanów! Więc zrozumiałą jest rzeczą, że wierni szacunkiem otaczają mężów zaufania Chrystusa Pana! Z tego punktu widzenia, zrozumiałą jest także nienawiść, z jaką wrogowie religii odnoszą się do kapłanów.
Twierdzą oni, że występują tylko przeciwko wadom i grzechom kapłanów.
Wesprzyj nas już teraz!
Czy jest zło i wśród kapłanów? Niestety, właśnie dlatego, że kapłani są ludźmi, i oni mogą nieraz upaść, mieć wady i grzechy. Każde drzewo ma robaczywy owoc, każda armia ma zdrajców. Ale nie można przecież potępiać drzewa z powodu robaczywego owocu, ani wojska z powodu zdrajców! Właśnie dlatego, że kapłani cieszą się wśród wiernych szczególnym szacunkiem, najmniejsza wada, której nawet nie dostrzeżono by u innego człowieka, u nich razi. Trudno, na białej albie można zauważyć najmniejszą plamę, ale jak wśród dwunastu apostołów znalazł się jeden Judasz, tak i teraz, niestety, są kapłani, w których zepsuta jest sól ziemi, w których pociemniała światłość świata, którzy kompromitują naukę Chrystusa, którzy przynoszą wstyd wierze. Niestety: to wszystko prawda.
Co z tego wynika, kochani Bracia? Uświadomiony chrześcijanin, chociaż ubolewa nad tymi smutnymi upadkami, jednak z tego powodu nie stanie się niewierzącym. Nie zachwieje się w wierze, bo potrafi rozróżnić moc Bożą od słabości ludzkiej, która przejawia się podczas nieszczęśliwych upadków; w dobrym kapłanie szanuje nie człowieka, ale zastępcę Chrystusa, więc z powodu grzechów kapłana nie porzuci wiary Chrystusa.
Jeśli lekarz zachoruje, nie powiemy, że wiedza lekarska nic nie [jest] warta. Jeśli do świątyni wkradnie się grzech, to jeszcze nie możemy twierdzić, że: chrześcijaństwo jest fałszem, że zbankrutowało. Kapłan jest tylko przewodem, przez który płynie do dusz łaska Boża, naczyniem, z którego możemy czerpać miłość Bożą – może ono być złote, srebrne, brązowe albo gliniane – to obojętne, [ważne] głównie co zawiera, co nam daje!
Świadomy chrześcijanin, pomimo ewentualnych wad kapłanów, ich niedociągnięć czuje, że w ich duszach jest wonny olej Sakramentu kapłaństwa, którym Chrystus Pan na wieki je sobie wybrał i jeśli inni nienawidzą wszystkich kapłanów bez wyjątku, tylko dlatego, że są kapłanami i noszą suknię duchowną, to katolik szanuje kapłana właśnie dlatego, że jest kapłanem, sługą Chrystusowym.
Wierzcie, moi kochani, że nikt nie ubolewa tak szczerze nad błądzącymi kapłanami, jak dobrzy według serca Bożego kapłani; oni bowiem jasno widzą, że nawet dziesięciu kapłanów prowadzących świątobliwe życie, nie potrafi naprawić szkody, którą wyrządził jeden zbłąkany kapłan. Gdyby na tych ostatnich napadali wrogowie wiary, nie mielibyśmy nic przeciwko temu. Ale odwrotnie, co spostrzegamy? To, że właśnie owych nieszczęsnych, zbłąkanych kapłanów, którzy z powodu swoich grzechów oderwali się od matki Kościoła, uznają za bohaterów, mędrców, za powagi fachowe ich wychwalają, a najgorliwszych, najbardziej Chrystusowych, najświętszych kapłanów, wystawiają pod pręgierz oszczerstwa, szyderstwa i prześladowania.
Ks. dr Tihamér Tóth, Chrystus-Król, Kraków 1935, s. 69-70.
