Weselmy się, najmilsi, dziś urodziny Zbawcy naszego. Nie przystoi, aby tam smutek gościł, gdzie samo Życie się rodzi; odejmuje ono lęk przed zagładą śmierci, a napawa radością z obiecanego nam życia wiecznego. Nikt od uczestnictwa w tej radości nie jest wyłączony, wszyscy do ogólnego wesela ten sam mają powód: boć ten Pan nasz, co niweczy grzech i śmierć, jak nikogo nie znajduje wolnym od winy, tak wszystkich uwolnić przychodzi.
Wesel się, święty – zbliżasz się do palmy zwycięstwa, raduj się, grzeszniku – wezwanyś po przebaczenie, otrząśnij się z martwoty, poganinie – boś powołany do życia! Albowiem Syn Boży po wypełnieniu czasu, zamierzonego w niezgłębionych wyrokach Bożych, przyjął na siebie naturę ludzką, aby ją pojednać z jej Stwórcą i aby właśnie tą naturą zwyciężyć jej zwycięzcę – szatana sprawcę śmierci. Walka ta, za nas podjęta, toczy się wielkim i dziwnym prawem równości: wszechmocny Pan ściera się z okrutnym wrogiem nie w majestacie swoim, jeno w małości naszej; nadstawia mu taką jak nasza pierś i naturę, podległą śmierci, lecz wolną od wszelkiego grzechu. (…)
„Słowo” tedy, „Boże”, „Bóg”, „Syn Boży”, Ten, co „na początku był u Boga, przez którego stało się wszystko, a bez którego nic się nie stało” (J 1, 1), dla wybawienia człowieka od wiecznej śmierci człowiekiem stać się raczył. Do naszej małości zaś tak bez umniejszenia swego majestatu się zniżył, że postać sługi złączył z postacią, w której równy jest Bogu Ojcu (por. Flp 2, 6).
Wesprzyj nas już teraz!
Pozostał, czym był, przyjął na się, czym nie był. A takim przymierzem te dwie natury ze sobą spoił, że ani niższej – podniesionej – nie wchłonęła wyższa (boska), ani wyższej nie naruszyło w niczym przyjęcie niższej (ludzkiej). Właściwości obydwu natur pozostały, łącząc się w jedną osobę: majestat przyodział się w pokorę, moc – w słabość, wieczny – w śmiertelnego. Dla spłacenia długu naszego stanu grzesznego natura, z istoty swej niedostępna cierpieniom, scaliła się z cierpiętliwą, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek zjednoczył się w osobie Pana. W ten sposób – odpowiednio do potrzeby naszego zbawienia -jeden i ten sam „pośrednik między ludźmi i Bogiem” (1 Tm 2, 5) i umrzeć mógł, ze względu na jedną naturę, i z martwych powstać, ze względu na drugą. Przeto i narodziny Zbawiciela nie mogły w niczym naruszyć dziewictwa: wydanie na świat Prawdy było strażą skromności panieńskiej. (…)
Składajmy tedy, najmilsi, dzięki Bogu Ojcu przez Syna w Duchu Świętym. Wszak ulitował się nad nami dla wielkiego miłosierdzia swego; przez nie nas umiłował i „gdyśmy byli umarłymi przez grzechy, ożywił nas społem w Chrystusie” (Ef 2, 5), abyśmy się w Nim stali „nowym stworzeniem” i nowy przybrali kształt. „Zwlekajmy tedy z siebie starego człowieka” (Ef 4. 22), a skoro otrzymaliśmy udział we wcieleniu Chrystusa, wyrzekajmy się spraw; cielesnych.
Uznaj swą godność, chrześcijaninie! Skoro boskiej natury uczestnikiem się stałeś, nie powracaj przez wyrodne obyczaje do dawnego upodlenia! Pomnij, jakiej to głowy, jakiego ciała członkiem jesteś! Miej to przed oczyma swymi, iżeś wydarty mocom ciemności, a przeniesiony do światła i królestwa Bożego! Przez sakrament chrztu świątynią Ducha Świętego się stałeś (por. 1 Kor 6, 19). Nie waż się tak wielkiego gościa wypędzać z serca swego złym życiem! Nie oddawaj się na nowo w niewolę szatana! Wszak okupionyś krwią Chrystusa. Sprawiedliwość osądzi, co miłosierdzie odkupiło. Amen.
Pierre-Patrick Verbraken OSB, ks. Marek Starowieyski, Ojcowie Kościoła. Panorama patrystyczna, Wyd. Archidiecezji Warszawskiej 1991, s. 183-185.
