Modlić się, to rozmawiać w sercu swoim z Bogiem. Rozmowa z Bogiem jest naturalnym wyrazem naszego dziecięctwa wobec Boga, szczególniejszym przywilejem odkupionych dzieci Bożych. Dlatego modlitwa – według słów św. Proboszcza z Ars – powinna być dla nas czymś tak zwykłym i naturalnym jak oddychanie.
Jak niewiele jednak jest w nas tej naturalności! Jak często trzeba nam przymuszać się do modlitwy, zwłaszcza do modlitwy wewnętrznej, która powinna nas porywać. Jak często serce nasze jest wobec Boga nieme i zimne. Któż z nas nie musiał wyznać z Psalmistą, że jest „jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody” (Ps 62,3)?
Zaprzątają naszą uwagę codzienne troski i zajęcia, obciąża duszę zmęczenie fizyczne i umysłowe, gniew, cierpienie i wiele innych trudności, przeszkadzając wznieść się do Boga. Poza tym pewne ćwiczenia, zwłaszcza wspólne mają szczególne wymagania: czas nie zawsze dogodny, określony ceremoniał, tonacja, tempo itp. To i wiele innych rzeczy, to krzyż w naszym życiu modlitwy.
Mimo jednak tych trudności wewnętrznych i zewnętrznych, trzeba pamiętać o tym, że nawet wśród nawału prac trzeba znaleźć czas na należyte odmówienie brewiarza i różańca. Przez cały dzień zaś dbać o skupienie i zjednoczenie z Bogiem przez czystość intencji i częste akty modlitewne. Wymaga to ducha ofiary i jest niemałą pokutą. Dlatego Kościół umieszcza modlitwę obok postu w programie duchowej odnowy wielkopostnej.
O. Bernardyn Goebel OFMCap , Przed Bogiem, t. II, Kraków 1965, s. 377-378.
