Wybuchające bomby nie stawiają żadnych pytań. Jest im całkowicie obojętne kogo zabijają i okaleczają. Ginący w zamachach znaleźli się po prostu w złym miejscu i o złej godzinie. Bruksela na naszych oczach stała się współczesnym Babilonem, centrum z którego lewackie dyrektywy rozpełzają się po krańce Europy.
Dramatyczne doniesienia z Brukseli mówią o trzydziestu czterech ofiarach zamachu terrorystycznego. Niewinna krew spływająca ulicami Brukseli przypomina o setkach, a może i tysiącach osób zamordowanych w podobnych okolicznościach. W wielu rozmowach z krewnymi i znajomymi ofiar powraca pytanie: „co moja żona, brat lub przyjaciel zawinili sprawcom zamachu?”.
Wesprzyj nas już teraz!
Kalkulacje morderców detonujących bomby zdaję się być proste, można nawet rzec – upiornie banalne: zabić jak najwięcej i w jak najbardziej spektakularny sposób. Terroryści dobrze wiedzą, że tylko w ten sposób trafią na czołówki gazet i portali, a relacja z miejsca zbrodni będzie emitowana „live”. W tym zgiełku medialnym z trudem przebijają się głosy wskazujące na zaszytych w swych unijnych gabinetach eurokratów jako na współwinnych tragediom, które dotykają mieszkańców europejskich metropolii.
Któż bowiem jak nie brukselska biurokracja oraz jej polityczna emanacja zasiadająca w krajowych parlamentach i piastująca najwyższe urzędy jest odpowiedzialna za „wymianę ludności”, jaka dokonuje się w niemal całej Europie? Przybywający masowo do Europy imigranci, a pośród nich islamscy ekstremiści doskonale zdają sobie sprawę ze stanu w jaki znajduje się Stary Kontynent. Wiedzą, że ich brutalne i zdecydowane wtargnięcie nie spotka się z żadnym oporem.
Kto bowiem mógłby stanąć na jego czele, jeśli głowy państw zajmują kwestie tak przełomowe jak ratowania rzadkiego okazu motyla, czy pseudonaukowe deliberacje o efekcie cieplarnianym?
Czy w ratowaniu resztek zachodniej cywilizacji może pomóc ukąszona pacyfizmem armia?
A w jaki sposób twardo trzymającym się swoich zasad przybyszom może przeciwstawić się zrelatywizowana do szpiku kości Europa, dająca przyzwolenie na mordowanie nienarodzonych dzieci, podczas gdy imigrancka „polityka prorodzinna” święci sukcesy?
Ktokolwiek zechce uderzyć w europejskie miasta oraz zapragnie przelać niewinną krew, zrobi to bez najmniejszego zastanowienia, wiedząc że ma do czynienia z truchłem, które nie zdobędzie się już na żadną reakcję.
Łukasz Karpiel
