Włoski portal katolicki skomentował deklarację podpisaną przez rabina, imama, dwóch pastorów oraz dwóch katolickich biskupów, którzy uznali odżywianie i pojenie zmarłego niedawno Vincenta Lamberta za… uporczywą terapię.
Witryna La Nuova Bussola Quotidiana piórem Tommasa Scandroglio pisze: „To znak, że dynamika inwolucyjna („zwijania się”) w odniesieniu do niepodlegających negocjacjom wartości, prowadzi do akceptacji eutanazji. Dynamika ta nie ominęła nawet domu katolickiego” – pisze autor.
Wesprzyj nas już teraz!
Komentarz dotyczy oświadczenia wydanego przez rabina Amara, imama Bendaouda, pastorów: Langloisa i Geoffroya, a także – niestety – sprawującego swą funkcje od niemal roku arcybiskupa Reims Erica de Moulins-Beaufort oraz jego biskupa pomocniczego Bruno Feilleta.
„Dzisiaj nasze myśli intensywnie kierują się do tych, którzy opiekowali się panem Lambertem: do lekarzy i zespołu szpitala w Reims, a także prawników i sędziów, którzy byli odpowiedzialni za wyjaśnienie sytuacji pana Lamberta” – napisali autorzy.
„Proszę? (…) panowie nie zrozumieli, że wymienione wyżej osoby nie opiekowały się Vincentem, ale zadbały o jego zabicie?” – pyta z niedowierzaniem Tommas Scandroglio.
„Uznajemy bez zastrzeżeń, że do wymiaru godności każdej istoty ludzkiej należy rezygnacja z zabiegów uznanych za niepotrzebne, nieproporcjonalne lub mogących spowodować przedłużenie cierpienia, pod warunkiem, że taka decyzja nie zagraża życiu innych osób” – stwierdzili dalej podpisani pod oświadczeniem.
„Czyżby według sześciu wyżej wymienionych, w tym dwóch wysokich katolickich hierarchów, zabiegi, które przeszedł biedny Lambert, zostały uznane za uporczywą terapię? Wydaje się, że tak, ponieważ ich serdeczne myśli skierowane są również do lekarzy, którzy zajęli się sprawą Lamberta” – zauważa autor.
Publicysta cytuje też dalszy ciąg deklaracji autorytetów: „sytuacja Lamberta była jednostkowa. Dlatego podejmowane decyzje nie mogą być transponowane wprost do pozornie podobnych przypadków”. „Czyli: tym razem podawanie wody i żywności nie powinno być rozumiane jako środki niezbędne do życia, jak w większości przypadków, ale jako nieproporcjonalna terapia” – podąża za logiką oświadczenia autor.
„Sprawa Lamberta dowodzi, że Francja nie tylko biegnie z zawrotną prędkością po śliskim zboczu eutanazji, ale rzuciła się już w przepaść słodkiej śmierci” – puentuje Scandroglio.
Na zakończenie publicysta raz jeszcze odnotowuje udział w de facto proeutanazyjnej deklaracji dwóch biskupów i ocenia, że o ile jeszcze nie tak dawno Kościół jednoznacznie opowiadał się po stronie nienegocjowalnych wartości, to obecnie, po okresie cichego spisku przeciwko nim, nastąpił czas zaprzeczania tym wartościom [przez niektórych hierarchów].
Źródło: La Nuova Bussola Quotidiana
RoM
