Pan Bóg nasz hojny jest barzo i datny, i natura jego jest udzielnym być, i dary swoje na to co stworzył wylewać. Będąc pełny w mocy, w państwie, w majestacie, w dostatkach swoich niezliczonych: nie chce w sobie skarbów, i bogactw, i darów nie-oszacowanych, i okiem nieprzejrzanych i nieprzebranych zatrzymać. Sam się powewnątrz udzielił Synowi i Duchowi Ś. wszytkę swoję naturę, bez czasu i przedwiecznie, rodzeniem i pochodzeniem im dając: a sobie nic nie ujmując, i jednym z nimi Bogiem zostając.
Potem przez Syna, słowo i mądrość swoję na wszytko co stworzył dary swoje hojne wypuścił, każdemu wedle miary i potrzeby jego. Nie potrzebował Pan Bóg ani nieba, ani tego świata, ani Aniołów, ani ludzi, ani bydła, i tego co ma ziemia, woda i powietrze; bo on sam w sobie jest, i był zawżdy doskonały i szczęśliwy. Ale dlatego wszytko co jest stworzył: aby, jako o onym Aswerze królu pisano, pokazał bogactwa chwały królestwa swego, i wielmożność mocy i dobroci swojej, ażeby miał komu dobrze czynić; takim zwłaszcza, którzyby to poznawać, a za to, dobrowolny jemu pokłon i chwałę, i służbę oddawać mogli.
Wesprzyj nas już teraz!
Tacy są Aniołowie i ludzie rozumni, dla których i niebo niewidomemi dobry i rozkoszami napełnił, i ziemię, i ten świat wszytek i co na nim jest, nadał, ozdobił, i ubogacił. I teraz nigdy ludziom dobrze czynić nie przestaje. Jako wielkiej rzeki nikt nie zatrzyma, aby ciec i grobel rozrywać nie miała. Jako młode mocne wino z pełnej się beczki dobywa i onę rozdziera: tak dobroć Boska i hojność nigdy nie ustaje, nigdy się nie wraca, zawżdy i wszytkim z przyrodzenia swego dobrze czyni, daje, daruje, opatruje, a ręki nigdy ściśnionej nie ma; bo pełna jest, a z pełności jej ubywać nic nigdy nie może; zawżdy jako morze, choć z siebie wszytkie rzeki wypuszcza, w swoim dostatku i zupełności stoi, choć bez liczby skarbów rozda. Za co pochwalajmy i sławmy imię wielkie jego.
A dziwujmy się dobroci jego nieobjętej, iż nam daje jedne dobrodziejstwa, o któreśmy nie prosili, aniśmy prosić mogli. Pierwej niżli nas stworzył, i z żywota matek naszych wypuścił: napisał nas w księgi swoje, zgotował nam chwałę niebieską i rozkoszy wieczne: zgotował nam wysługi Syna swego jedynego, abyśmy przez śmierć i mękę jego, i przez wiarę weń, i przez Sakramenty i posłuszeństwo zakonu jego, do tego co nam dać postanowił, przychodzili. Na chrzcie gdyśmy o sobie jeszcze nie wiedzieli, dał nam Ducha Ś., wlał wiarę i miłość w serca nasze: i jako Ociec córce, która się dopiero urodziła, i o sobie nie wie, posag nagotował. Izaliśmy go kiedy o to prosili, abo prosić mogli?
Drugie nam dary swe daje nad wysługi nasze i nad godność. A ktoby to zasłużyć mógł, co od niego co dzień bierze, na duszy i na ciele, i na majętności, gdyżeśmy wszyscy jego niewolnicy swego nic nie mając, jedno Pańskie. Drugie dary swe daje niegodnym, i jego gniewającym, i nam wiernym, i niewiernym, poganom i bluźniercom swoim: Słońcu swemu każe służyć, i daje deszcz na złe i dobre, i żywi i bogaci nieprzyjacioły swoje.
Daje też nam dobrodziejstwa nad wszytkę nadzieję naszę, gdyśmy już zwątpili, i daje więcej niżeśmy prosili i spodziewali się; czego każdy na sobie doznawa. Gdy też jako głupie dzieci o rzeczy małe i świeckie, i drugdy mało potrzebne prosim, i do nich płaczem: on na utulenie nasze czyni prośby nasze; a przedsię głupstwo nasze ogarnując, ojczyznę nam, imienia i dochody bogate, gdy dorastamy a rozum bierzem, ukazuje: i do ich pragnienia nas prowadzi.
Piotr Skarga, Kazanie o miłosierdziu, w: Skarga pośród nas, Kraków 1936, s. 21-22.
Zobacz także:
Przestrogi dla Polski księdza Skargi
